Can Yücel

Galiba yoruldum. Her şey kadar, herkes kadar, sen kadar. Kendimi her kaybettiğimde, seni de kaybediyor olmaktan yoruldum.

“Bir daha beni sevdiğini söyleme,yoksa yine inanırım”

Bu Hayatta Dostundan Korkucaksin,Cunku Seni Nasil Alt Edicegini Bir Tek O Bilir … !

Ağzım Sulandı; Şiir kokoreç kokusudur, Nazım usulü, mangaldan Yarı kızarmış çeyrek ekmeğin içine döşersin dize dize dizip… Üstüne de bol kekik. ”

Ve gurur, kaybedenlerin, acizlerin maskesiymiş,
sevgi dolu yüreklerin gururu olmazmış.
Yüreğimde sevgi bulduğumda anladım

Aslında insanları sevebilirdim , sevmeye senden başlamasaydım …

”Sana ihtiyacım var, gel ! ” diyebilmekmiş güçlü olmak,
Sana ”git” dediğimde anladım..

Yüz kızartıcı değildir hırsızlık çalınan: Birinin kalbiyse eğer..

Anne karnına sığarken, dünyaya neden sığmadığını,
Ve en sonunda bir metrekarelik yere nasıl sığmak zorunda kalacağını farketmeli..!!

aşk kelimesi ne kadar cok kullanılırsa anlam yükü o kadar azalır

Çabuk unutulurdu ıslak bir öpücüğün yakıcı tadı belki de,
kalp, göğüs kafesine o kadar yüklenmeseydi eğer.

Bu kadar da ısıtmazdı belki de bahar güneşleri,
her kaybedişin ardından hayat yeniden başlamasaydı eğer…

acı doruğa ulaştığında gözyaşı gelmezmiş gözlerden..neden hiç ağlamadığını anladım.

Sevgi emekmiş, Emek ise vazgeçmeyecek kadar, ama özgür bırakacak kadar sevmekmiş…

Kuş olup uçmak isterken, ağaç olup kök salıyoruz.

…bir insanı herhangi biri kırabilir ama birtek en çok sevdiği acıtırmış. çok acıttığında anladım …
fakat hakedermiş sevilen onun için dökülen herbir damla gözyaşını….

İnsanlar vardır; çeşit çeşit, tip tip.
Her biri başka bir karaktere sahip.
Görmeli, incelemeli, doğruyu bulmalı.
Her şeyden önemlisi insan, insan olmalı…