Namık Kemal

Devlet, halkın ne babasıdır, ne hocasıdır, ne vasisidir, ne lalasıdır.

Vatan sevgisinden maksat, toprağa değil, onun üstünde yaşayan insanlara duyulan sevgidir.

Ne mal iledir beyim ululuk, kemal iledir.

Usanmaz kendini insan bilenler halka hizmetten.

Yüksel ki yerin bu yer değildir,

Ülkedeki ahlak bunalımının bir kaynağı da; ana babanın çocuk eğitiminde tuttukları yoldur.

İnsan vatanı sever, çünkü hürriyeti, rahatı, hakkı vatan sayesinde kaimdir.

Vatan, bize kılıcımızın ekmeğidir.

Ne mümkün zulüm ile bidad ile imha-i hürriyet.

Köpektir zevk alan Sayyad-ı bi insafa hizmetten.

Ne efsunkâr imişsin ah, ey dîdar-ı hürriyet; Esir-i aşkın olduk, gerçi kurtulduk esaretten.

Kimse takdir edemez âlemde Kendi mahiyetini reyi ile/Münferit vasıta-i rüyet iken göremez kendini dide bile (Kimse kendi niteliğini kendi görüşüyle algılayamaz. Tek görme organı göz olduğu halde gözün kendini göremediği gibi.

Zihin fukara olunca, akıl ukala olurmuş.

İnsan ne söylediğini bilmeli, fakat her bildiğini söylememelidir.

Düşene gülen acıyandan çok bulunur.

İnsan her nefesini mezardan uzaklaşmak için alır ama her nefes alışında ömründen bir nefeslik zaman azalır…

Okumayı öğrenmek, en güç sanattır. Âdemin hayvaniyeti yemekle, insaniyeti okumakla kaimdir.

Kimsenin lütfuna olma tadip, bedeli cevheri hürriyettir.

Terbiye ana kucağından başlar; her söylenilen kelime, çocuğun şahsiyetine konan bir tuğladır.

Vatanın bağrına düşman dayamış hançerini; Yok mudur kurtaracak bahtı kara maderini? Atatürk’ün bu soruya cevabı: Vatanın bağrına düşman dayasın hançerini; Bulunur kurtaracak baht-ı kara maderini!

İnsan, ne idraksiz mahlûktur! Herkes kimsenin sağ kalmadığını bilir de, kendi öleceğine inanmak istemez.